"His astute observations are couched in a galloping rock-framework that borders on classic punk, but the keening full-chord slide work is pure blues." Blues Revue

King Clarentz, ofte Clarence Brewer zoals hij is ingeschreven op de burgerlijke stand, kan op zijn minst een buitenbeentje genoemd worden. Zijn eerste output brandde hij tien jaar geleden op CD, met The Skeletons als backing band. Sindsdien is het stil geweest rond Clarentz. Hij heeft zonder twijfel getoerd en gespeeld binnen de vijftig staten van de United en hij heeft het zelfs bestaan om zich in 2000-zoiets op de Nederlandse Blues Estafette te manifesteren.
Dat laatste is het juiste woord, want naast muzikant is de King ook beeldend kunstenaar. En dat verhoogt mijn inziens, nog het aantal parallellen die er te trekken vallen met de extraordinary Don Van Vliet, alias Captain Beefheart, die eveneens van alle artistieke markten thuis is.

“Day of the Supermodel” de nieuwe van Clarence, bevat tien originele nummers benevens drie covers (twee bewerkte traditionals en één van S. House). De originals die muzikaal aanpikken op de huidige, rauwe vintage gitaar en drums-sound, maar tevens stevig en diep in de Delta geworteld zijn, maken komaf met alle cliché’s die de blues worden toegedicht. Ze zijn voorzien van intelligente teksten, die bol staan van ironie, parodie, humor, cynisme en levenswijsheid, zonder echter het belerend vingertje op te steken. Artiesten zijn immers geen demagogen.

In vele opzichten gelijkt Clarentz op een Son House, nog niet in het minst voor de wijze waarop hij met zijn national resophonic omspringt. En de manier van zingen en intoneren en fraseren. Zo klinkt zijn interpretatie van “Death Letter Blues” alsof hij het nummer samen met grootvader Son heeft geschreven. Halverwege sleurt hij er nog een fragment van Robert Johnson’s “If I Had Possession Over Judgement Day” bij.

Uit zijn song “Alex Jones” en de daarbij horende rap die als een radiospeech wordt afgevuurd, blijkt hoezeer Clarentz deze onderzoeksjournalist’s bevindingen en theorieën bijtreedt. Deze theorie stelt dat een intellectueel elitaire groepering, de NeoCons, zich binnen de Amerikaanse regering, als denktank opstelt om een nieuwe wereldorde te bewerkstelligen, met de USA als leider en hoeder. Een stapje verder nog, gaat de stelling als zou die groep er niet voor terugdeinzen, terroristische aanslagen als 9/11 te orkestreren, om aldus het universele veiligheidsgevoel te ondermijnen, en een imaginaire vijand de schuld te geven.

Ook de Katrina-wonde rijt hij nog eens open in “Hurricane Party”. Over de goegemeente die vanop afstand meewarig het hoofd schudt, een ‘fundraising’ feestje organiseert om zijn geweten te sussen, en vervolgens verder feest omdat dat nu eenmaal zijn lotsbestemming is.
Geen doetje dus deze King Clarentz. Zijn teksten zijn vlijmscherp en zo is zijn gitaarspel. In “New Gop”, op Muddy Watersiaanse leest geschoeid, hekelt hij de Republikeinen met onverholen sarcasme. Gelukkig voor hem zijn de Rep’s weggestemd bij deze ronde, want die waren waarschijnlijk al aan ’t sparen voor zijn ticket naar Quantanamo Bay.

Wie is nu Supermodel ? Zij is de hoofdpersonage in de comicstrip die als booklet in de CD zit en eveneens is ontsproten aan de fantasie van King Clarentz. Zij redt in een kleine moeite de aarde van een botsing met een enorme komeet. Superman zou verbleken bij het aanschouwen dezer prestatie. Supermodel is gemodelleerd op de Amerikaanse “Martha Stewart”, stockbroker, CEO, TV ankerwoman, multiple graduated, cook and model, die ooit de doos in draaide omdat ze bepaalde mensen (mannen) te slim af was. Reden genoeg dus om in de gratie van King Clarentz te vallen.

De dichtst bijzijnde plaats waar we deze artiest eventueel kunnen aanraken, is tot nog toe op het Blue Highway festival in Nederland op 18 april 2009. Welke Belgische promotor doet beter ?

King Clarentz : guitar, vocals, rants
Bobby Lloyd Hicks : drums, percussion
Andrew Ribotto : bass, keyboards

witteMVS